Nadmiarowość nie całkiem przyzerowa

Sygnał zarejestrowany przez Heilera i Mahouna i później analizowany w projekcie Masters Voice [a nie powinno być „Master’s”, proszę Autora?] był podobno szumem.

„W tym […] istota szumu, że kolejność pojawiania się elementów […] jest nieprzewidywalna”. Dalej, w tekście dla VIPów, czytamy: „Ponieważ nadmiarowość w kanale przesyłowym jest przyzerowa, sygnał przedstawia się jako szum” oraz „Jeśli się tego [rejestracji przez ponad 416 godzin i 12 minut i porównania sygnałów w takim odstępie czasowym] nie uczyni, sygnał odebrany nie zdradzi niczym tego, że nie stanowi zwykłego (naturalnego) zjawiska szumowego.”

Cztery strony dalej znajdujemy opis „hipotezy telewizyjnej”. „Zwykły” szum neutrinowy podany na kineskop telewizyjny przedstawiał się jako „pozbawiony ośrodków kondensacji bezład trzepotania i migania, zlewający się w jednolitą szarość”. Natomiast „list z gwiazd” wywoływał inny obraz: „Na białym tle występowały powiększające się, rosnące, zlewające i niknące czarne plamy, przy czym całość sprawiała wrażenie ‚wrzenia'”.

A to znaczy, że sygnał nie był szumowy, że kolejność pojawiania się elementów nie była całkiem nieprzewidywalna. By powstał do pewnego stopnia stabilny obraz, elementy musiały się z dużym prawdopodobieństwem powtarzać z częstotliwością bliską częstotliwości odchylania poziomego telewizora – tak, by ciemna plama w kolejnych klatkach pojawiała się w tym samym czy zbliżonym punkcie ekranu. W sumie, nadmiarowość takiego sygnału musiałaby być mocno odległa od zera… 

Czytelnik 1970